Πολιτική, είπαν κάποιοι, είναι «η τέχνη του εφικτού». Ενας
ορισμός τόσο ακριβής όσο και παραπλανητικός αν σκεφτούμε:
να κάνει εφικτό ΤΙ;
Αυτόματα ο κόσμος δίνει σ’ αυτό το «τι» την ερμηνεία που του αρέσει. Να είναι πολιτική η τέχνη να πετυχαίνεις το καλύτερο αποτέλεσμα για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού που κυβερνάς, δεδομένων των συνθηκών. Αν όμως αυτό που θέλει να επιτύχει ο πολιτικός με το που παίρνει την εξουσία είναι να εκμεταλλευτεί τους πάντες για λογαριασμό μιας ολιγαρχίας; Δεν θα είναι και παλι μια τέχνη του εφικτού αν και για πόσο θα το καταφέρει, δεδομένων των συνθηκών;
Κατ'αρχήν και στις δυο περιπτώσεις ο πολιτικός πρέπει να παρει την εξουσία. Αυτό ειναι μάλλον εύκολα εφικτό. Αν το καλοσκεφτεί κανείς η Αριστερά και η Δημοκρατία έχουν κερδίσει όλες τις εκλογές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αριστερούς και δημοκράτες ψηφίζει ο κοσμάκης όχι αυτόν που θα τους κάνει σαπούνι. Όποιος πολιτικός δεν ακολούθησε αυτόν τον κανόνα απλά δεν κέρδισε τις εκλογές. Ακόμη και ο Χιτλερ έτσι τις κερδισε. Μετά όμως; Όταν αρχίσει να τους γδέρνει;
Όπως οι δικτατορίες όπου η εξουσία αρπάζεται με τα όπλα κρατιούνται όσο κρατήσουν με τα όπλα, έτσι και οι δικτατορίες όπου η εξουσία αρπάζεται «δια της Αριστεράς», επιβάλλεται να συνεχίσουν έτσι. Γιατί ο κόσμος γενικά επαναστατεί απέναντι στις δικτατορίες.Πως διάολο τώρα ο πολιτικός που θα κλέβει τον κόσμο για χάρη μιας ολιγαρχίας θα καταφέρνει να πείθει τον κόσμο ότι είναι αριστερός και το κάνει για το καλό τους αυτή ακριβώς είναι η τέχνη του εφικτού. Για την δική του περίπτωση.
Αμέσως βλέπουμε πως όταν το επιδιωκόμενο «εφικτό» είναι η ευημερία του κοινωνικού συνόλου ακόμη και για λίγη, ελάχιστη πρόοδο, χρειάζονται πολλές και καλές ιδέες και ικανότητες. Για να βγάζουν 5 εκ. εργαζόμενοι και συνταξιούχοι 100 ευρω το μήνα παραπάνω σημαίνει 0.5 δις το μήνα επιπλέον έσοδα. Δηλαδή 6 δις το χρόνο. Είναι αρκετά χρήματα.
Αν αυτά τα 6 δις όμως τα μοιραστούν 1000 μόνο άτομα; Αμέσως σημαίνει 6 εκ. ευρώ για τον καθένα το χρόνο. Που βρίσκονται μειώνοντας αυτή τη φορά το εισόδημα του κάθε ενός από τα 5 εκ. κατά 100 μόλις ευρω το μήνα.Κανείς δεν κάνει επανάσταση για 100 ευρώ λιγότερα. Οπότε δεν χρειάζεται καμία μεγαλοφυΐα, αρκεί ένα νομοσχέδιο και βρίσκονται τα λεφτά σε μια νύχτα (συνήθως νύχτα περνάνε αλλωστε τέτοια νομοσχέδια). Πως θα το δικαιολογήσει ο πολιτικός; Εκεί είναι η τέχνη του εφικτού.
Εθνική ανάγκη, διεθνή συμφωνία, υποτιθέμενα χρέη. Ποιος από τους πολίτες μιας χώρας μπορεί να ξέρει ακριβώς πόσα χρωστά η χώρα του; "Οι άλλοι πολιτικοί" θα πει κάποιος, η αντιπολίτευση. Όμως 1000 άτομα θα πάρουν 6 εκ. ο κάθε ένας. Για τόσα λεφτά οι περισσότεροι θα πρόδιδαν και τη μάνα τους, πόσο μάλλον «το άγνωστο κοινωνικό σύνολο». Σ’ αυτά τα 1000 άτομα λοιπόν, που θα έλεγαν ευχαρίστως και τα πιο χοντροειδή ψέματα μπορεί κάλλιστα να είναι και η αντιπολίτευση και πολλοί ακόμη σε θέσεις κλειδιά της όλης κομπίνας. Μπορεί να δινουν ακόμη και προμήθειες σε αναγκαίους για τις εντυπώσεις συνεργάτες στο εξωτερικο. Που θα βγάζουν ο κάθε ένας 6 εκ. ευρώ κάθε χρόνο, για ολα τα χρόνια που θα καταφέρουν να κρατήσουν την κομπινα !
Δεν λέω ότι αυτό συμβαίνει. Λέω ότι μια τέτοια πολιτική είναι πιο εύκολα εφικτή. Από να καταφέρει μια πολιτική να παρέχει ευημερία 100 μόλις ευρώ παραπάνω για κάθε πολίτη. Γιατί οι ηλίθιοι και οι άχρηστοι είναι απειρως περισσότεροι. Με λίγο καλο ντύσιμο και λίγο λούστρο το τελευταίο αδιάφορο για το συμπαν ρεμάλι φαίνεται κατάλληλο σαν πολιτικός να αναλάβει τις τύχες όλων. Γιατί για την υποτιθέμενη πολιτική, που όμως είναι δυστυχώς η πολιτική πολλών και αξιόλογων χωρών, η μονη απαραίτητη ικανότητα είναι η υποκρισία.
Αυτόματα ο κόσμος δίνει σ’ αυτό το «τι» την ερμηνεία που του αρέσει. Να είναι πολιτική η τέχνη να πετυχαίνεις το καλύτερο αποτέλεσμα για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού που κυβερνάς, δεδομένων των συνθηκών. Αν όμως αυτό που θέλει να επιτύχει ο πολιτικός με το που παίρνει την εξουσία είναι να εκμεταλλευτεί τους πάντες για λογαριασμό μιας ολιγαρχίας; Δεν θα είναι και παλι μια τέχνη του εφικτού αν και για πόσο θα το καταφέρει, δεδομένων των συνθηκών;
Κατ'αρχήν και στις δυο περιπτώσεις ο πολιτικός πρέπει να παρει την εξουσία. Αυτό ειναι μάλλον εύκολα εφικτό. Αν το καλοσκεφτεί κανείς η Αριστερά και η Δημοκρατία έχουν κερδίσει όλες τις εκλογές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αριστερούς και δημοκράτες ψηφίζει ο κοσμάκης όχι αυτόν που θα τους κάνει σαπούνι. Όποιος πολιτικός δεν ακολούθησε αυτόν τον κανόνα απλά δεν κέρδισε τις εκλογές. Ακόμη και ο Χιτλερ έτσι τις κερδισε. Μετά όμως; Όταν αρχίσει να τους γδέρνει;
Όπως οι δικτατορίες όπου η εξουσία αρπάζεται με τα όπλα κρατιούνται όσο κρατήσουν με τα όπλα, έτσι και οι δικτατορίες όπου η εξουσία αρπάζεται «δια της Αριστεράς», επιβάλλεται να συνεχίσουν έτσι. Γιατί ο κόσμος γενικά επαναστατεί απέναντι στις δικτατορίες.Πως διάολο τώρα ο πολιτικός που θα κλέβει τον κόσμο για χάρη μιας ολιγαρχίας θα καταφέρνει να πείθει τον κόσμο ότι είναι αριστερός και το κάνει για το καλό τους αυτή ακριβώς είναι η τέχνη του εφικτού. Για την δική του περίπτωση.
Αμέσως βλέπουμε πως όταν το επιδιωκόμενο «εφικτό» είναι η ευημερία του κοινωνικού συνόλου ακόμη και για λίγη, ελάχιστη πρόοδο, χρειάζονται πολλές και καλές ιδέες και ικανότητες. Για να βγάζουν 5 εκ. εργαζόμενοι και συνταξιούχοι 100 ευρω το μήνα παραπάνω σημαίνει 0.5 δις το μήνα επιπλέον έσοδα. Δηλαδή 6 δις το χρόνο. Είναι αρκετά χρήματα.
Αν αυτά τα 6 δις όμως τα μοιραστούν 1000 μόνο άτομα; Αμέσως σημαίνει 6 εκ. ευρώ για τον καθένα το χρόνο. Που βρίσκονται μειώνοντας αυτή τη φορά το εισόδημα του κάθε ενός από τα 5 εκ. κατά 100 μόλις ευρω το μήνα.Κανείς δεν κάνει επανάσταση για 100 ευρώ λιγότερα. Οπότε δεν χρειάζεται καμία μεγαλοφυΐα, αρκεί ένα νομοσχέδιο και βρίσκονται τα λεφτά σε μια νύχτα (συνήθως νύχτα περνάνε αλλωστε τέτοια νομοσχέδια). Πως θα το δικαιολογήσει ο πολιτικός; Εκεί είναι η τέχνη του εφικτού.
Εθνική ανάγκη, διεθνή συμφωνία, υποτιθέμενα χρέη. Ποιος από τους πολίτες μιας χώρας μπορεί να ξέρει ακριβώς πόσα χρωστά η χώρα του; "Οι άλλοι πολιτικοί" θα πει κάποιος, η αντιπολίτευση. Όμως 1000 άτομα θα πάρουν 6 εκ. ο κάθε ένας. Για τόσα λεφτά οι περισσότεροι θα πρόδιδαν και τη μάνα τους, πόσο μάλλον «το άγνωστο κοινωνικό σύνολο». Σ’ αυτά τα 1000 άτομα λοιπόν, που θα έλεγαν ευχαρίστως και τα πιο χοντροειδή ψέματα μπορεί κάλλιστα να είναι και η αντιπολίτευση και πολλοί ακόμη σε θέσεις κλειδιά της όλης κομπίνας. Μπορεί να δινουν ακόμη και προμήθειες σε αναγκαίους για τις εντυπώσεις συνεργάτες στο εξωτερικο. Που θα βγάζουν ο κάθε ένας 6 εκ. ευρώ κάθε χρόνο, για ολα τα χρόνια που θα καταφέρουν να κρατήσουν την κομπινα !
Δεν λέω ότι αυτό συμβαίνει. Λέω ότι μια τέτοια πολιτική είναι πιο εύκολα εφικτή. Από να καταφέρει μια πολιτική να παρέχει ευημερία 100 μόλις ευρώ παραπάνω για κάθε πολίτη. Γιατί οι ηλίθιοι και οι άχρηστοι είναι απειρως περισσότεροι. Με λίγο καλο ντύσιμο και λίγο λούστρο το τελευταίο αδιάφορο για το συμπαν ρεμάλι φαίνεται κατάλληλο σαν πολιτικός να αναλάβει τις τύχες όλων. Γιατί για την υποτιθέμενη πολιτική, που όμως είναι δυστυχώς η πολιτική πολλών και αξιόλογων χωρών, η μονη απαραίτητη ικανότητα είναι η υποκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου